لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

مقدمه: تدریس تنها انتقال دانش نیست، بلکه تعامل یا ارتباطی بین مدرس و فراگیر است. بنابراین مشارکت دانشجویان در فرایند یادگیری می تواند بر اثربخشی شیوه تدریس بیفزاید. این مطالعه با هدف تاثیر آموزش تدریس مشارکتی بر دیدگاه دانشجویان پرستاری و مامایی به مطلوبیت تدریس مشارکتی انجام شد.روش کار: این مطالعه یک پژوهش شبه تجربی که با مشارکت 47 نفر از دانشجویان پرستاری مامایی دانشگاه علوم پزشکی کرمان انجام شد. نمونه ها به روش نمونه گیری آسان به مطالعه وارد شدند. در ابتدای تدریس توضیحات کافی در مورد نحوه مشارکت دانشجویان در تدریس داده شد و فرایند تدریس مشارکتی در هر جلسه طی 10 مرحله برگزار گردید. در آخرین جلسه اطلاعات با استفاده از ابزار پژوهشگر ساخته بر مبنای تدریس مشارکتی جمع آوری شد. از نرم افزار SPSS با نسخه 17 جهت تجزیه وتحلیل داده ها استفاده گردید.یافته ها: نتایج نشان داد اکثر دانشجویان تمایل به تدریس توسط مدرس را داشته اند و تدریس به صورت مشارکتی از مطلوبیت کمتری برخوردار بوده است؛ به طوری که بیشترین مطلوبیت به ترتیب با میانگین (انحراف معیار) 4.83 (0.43)، 4.83 (0.48) و 4.81 (0.40) مربوط به «خواندن متن توسط مدرس»، «تدریس درس توسط استاد» و «تجزیه لغات متن توسط مدرس» و کمترین مطلوبیت با میانگین (انحراف معیار) 3.91 (1.38) و 3.98 (1.33) مربوط به دو سوال شامل «ترجمه متن توسط دو یا چند دانشجو با استفاده از دیکشنری در مدت زمان معین» و«ترجمه متن توسط دو یا چند دانشجو بدون استفاده از دیکشنری در مدت زمان معین» بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش دانشجویان تمایل بیشتری به تدریس مدرس داشتند؛ احتمالا ماهیت درس زبان به گونه ای است که دانشجویان تمایلی به مشارکت در آن ندارند. بهتر است که تدریس مشارکتی از مقاطع پایین تر شروع شود تا در مقاطع بالاتر تمایل دانشجویان بیشتر شود و احتمالا یادگیری هم بهتر صورت گیرد.

مقدمه: در فرآیند آموزش و پرورش، آموزش های ارائه شده به روش سخنرانی به سرعت فراموش می شود. از این رو، همگام با پیچیده تر شدن رشته دندانپزشکی و معرفی تکنیک های جدید لزوم استفاده از روش های نوین آموزشی جهت یادگیری مادام العمر ضروری می شود. پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثر دو روش تدریس سخنرانی و مشارکتی بر میزان یادگیری و رضایت دانشجویان دندانپزشکی در دانشکده دندانپزشکی شیراز انجام گرفت.روش ها: در مطالعه حاضر که به روش نیمه تجربی انجام شد، کلیه دانشجویان ترم نهم (60 نفر) که واحد ارتودنسی نظری 1 را گرفته بودند به روش سرشماری انتخاب، و در ارائه مبحث سبب شناسی ناهنجاری های فکی - دندانی به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. ابتدا یک پیش آزمون (Pre-test) جهت ارزیابی اطلاعات و رضایت دانشجویان در مورد مبحث اتیولوژی به روش سخنرانی به عمل آمد. سپس دانشجویان در هر دو گروه آزمایش و کنترل آموزش دیدند. دانشجویان در گروه کنترل به روش آموزش بر پایه سخنرانی و در گروه آزمایش گروه های کوچک 5 نفره تقسیم شده و آموزش به روش مشارکتی انجام شد. سپس در گروه آزمایش و کنترل یک پس آزمون (Post-test) جهت ارزیابی یادگیری و رضایت دانشجویان به عمل آمد. در نهایت نتایج با استفاده از آمار تحلیلی Wilcoxon و Mann-Whitney U و SPSS تحلیل شد.نتایج: یافته های پژ‍وهش اختلاف معناداری را بین میانگین نمرات رضایت دانشجویان قبل و بعد از اجرای روش مشارکتی نشان داد. همچنین بین نمرات پیش آزمون و پس آزمون در گروه تدریس مشارکتی نسبت به گروه سخنرانی اختلاف معنادار آماری وجود داشت (p<0.001). اما بین پس آزمون میزان یادگیری گروه مشارکتی با پس آزمون گروه سخنرانی تفاوت معناداری دیده نشد (p=0.14).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد استفاده از روش مشارکتی در تدریس دانشجویان دندانپزشکی می تواند مفید واقع شود و میزان رضایت دانشجو را افزایش دهد. با افزایش انگیزه درونی دانشجویان می توان فرصتی برای افزایش کیفیت آموزش به دست آورد.

مقدمه: عمل تدریس با وجود فراگیر و تحقق یادگیری معنا پیدا می کند. تدریس تنها انتقال اطلاعات نیست، بلکه یک تعامل یا ارتباط بین مدرس و فراگیران است. بنابراین مشارکت دادن دانشجو در فرآیند یاددهی - یادگیری می تواند از عوامل موثر در تحقق یادگیری باشد. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر میزان مشارکت هر چه بیشتر دانشجو در تدریس انجام گرفت. روش کار: این پژوهش به روش نیمه تجربی بر روی دو گروه از دانشجویان پزشکی (ورودی 84 و ورودی 85) در مورد ارایه درس دو واحدی فیزیوپاتولوژی غدد در دو نیمسال تحصیلی انجام شد. ارایه درس به گروه اول با استفاده از روش ترکیبی بحث و گفتگو، یادگیری گروهی و سخنرانی استاد انجام و گروه دوم نیز همان روشها اما قسمت سخنرانی بر عهده دانشجو بود. پس از پایان ترم هر دو گروه با یک روش استاندارد مورد ارزشیابی قرار گرفتند. نتایج ارزشیابی با استفاده از روشهای توصیفی و آزمون من ویتنی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. نتایج: از مجموع 11 حیطه که از طریق پرسشنامه 11 سوالی از دانشجویان، مورد پرسش قرار گرفت، میانگین بدست آمده از چهار حیطه تفکر انتقادی، توانایی اظهارنظر در جمع، انتقادپذیری، روابط مطلوب اجتماعی با همگروهان، در گروه دوم بطور معنی داری از گروه اول بیشتر بود (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج حاصل از این تحقیق، نشان داد که مشارکت هر چه بیشتر دانشجو در فرایند تدریس، مطلوبیت بیشتری برای دانشجو ایجاد می نماید.

شواهد گسترده ای نشان می دهد که استیلای رویکرد پوزیتویستی در محیط های آموزشی، زمینه انفعال فراگیران و افت نشاط و پویایی را رقم زده است. پژوهش حاضر با درک ضرورت محک زدن رویکردهای نوین آموزشی، به بررسی میزان تاثیر تدریس مشارکتی بر انسجام گروهی دانش آموزان ابتدایی پرداخته است. بدین منظور از طرح شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با استفاده از گروه های دست نخورده استفاده گردید. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر دوره ابتدایی پایه چهارم منطقه یک شهر تهران در سال تحصیلی 96-1395 است که 24 دانش آموز در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند و از روش نمونه گیری خوشه ای دو مرحله ای استفاده شد. ابزار مورد استفاده برای گردآوری داده ها، پرسشنامه محیط گروهی، کارون، ویدمایر و براولی (1985) بود. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که تدریس مشارکتی بر انسجام گروهی دانش آموزان ابتدایی تاثیر معناداری دارد. به طور کلی استفاده از ظرفیت تدریس مشارکتی، می تواند زمینه مطلوبی برای شکل گیری و تقویت پویایی و ارتقای فرهنگ کارهای گروهی در بین دانش آموزان مدارس ابتدایی، فراهم نماید.